Flanders inside

“Et maintenant”, letters on top of a wall and a white cloth in a grassland, ready to be a movie screen, what is there to come ? Et maintenant (and now), it could be a reaction after the elections (haha), but it is Ah-ha, an open air art installation in the castle parc of Seneffe last summer.

“Et maintenant”, letters bovenop een muur en een wit doek in een grasland, kan dienen als projectiescherm, wat gaat er komen ? Et maintenant, ’t zou een reactie na de verkiezingen kunnen zijn (haha), maar het is AH-HA, een openlucht kunsttentoonstelling met installaties in het kasteelpark van Seneffe afgelopen zomer.

“La bibliothèque près de chez vous, peut vous mener très loin”, zo zegt het opschrift van de bibliotheek in Huy. En dat is waar. Met het boek “Over de schaduwbergen” van Aimee Liu zit je ineens wel heel ver. Het verhaal vangt aan in 1949 in India en situeert zich in een heel complex gebeuren met Engelsen, Australiërs, Amerikanen, Indiërs, communisten, Chinezen, Oeigoeren, Kazachen en Russen en het gaat voor een groot deel over Xinjiang. Dat is momenteel een autonome regio in het noordwesten van China, de grootste provincie van China en dit reusachtige gebied grenst aan 8 (ACHT !) landen. Zo’n grensgebied, dan begrijp je meteen dat het daar al eeuwen ambras is. En dat is heden ten dage niet anders. Het grote spel noemen ze dat in het boek en de auteur beschrijft het op dezelfde wijze als ze een landschap beschrijft. Nu kunnen de landschapsbeschrijvingen mij wel boeien, maar om intriges en een machtsstrijd te beschrijven vind ik het weinig meeslepend. Maar goed, tegen die achtergrond speelt zich een verhaal af van een meisje dat zichzelf redt door uit een bordeel weg te lopen en dat geadopteerd wordt door een Engelse dame. De journalist-spion man van die dame is liever weg dan thuis en verdwijnt. En die dame begint met twee kinderen en een vriend aan een quasi onmogelijke tocht om hem te gaan “redden”, terwijl er allerlei signalen zijn dat die man mogelijks niet “gered” wil worden. Zoiets begrijp ik niet. Misschien moet ik mij maar neerleggen bij het in het boek genoemde “onweerstaanbare desiderium incogniti, het verlangen naar het onbekende en het onbekende verlangen” als verklaring. Enfin, na een mislukte queeste maken de vriend en de dame het zichzelf moeilijk door niet gewoon toe te geven aan hun liefde. De hele tijd vraag ik me af : waar zijn die nu toch met bezig. Tenslotte geef ik het 100 bladzijden voor het einde (p. 464) op, ik moet het niet meer weten. Dat ze hun plan trekken. Fraaie beschrijvingen van landschappen, streken en bevolkingsgroepen, maar als roman vind ik het geen aanrader (met alle respect voor het schrijftalent van Liu).  
Al zegt de schrijfster daar wel iets dat me boeit sinds ik Erlend Loe’s lijstjes las (in Naïef. Super). “Hij hield ervan lijstjes te maken … Hij zei dat hij een zekere vorm van poëzie had ontdekt in lijstjes.”

“The library so close to you, can lead you far away” that’s what the words say at the public library in Huy (Walloon provinces of Belgium). I read Flash House by Aimee Liu. I don’t think it’s a must-read. But there’s one thing of special interest about lists (you know by now that the main character in “Naïve. Super” by Erlend Loe makes lists) : “He loved making lists … He said that he discovered a certain kind of poetry in lists.”

“Volvo vrachtwagens” (2008) van Erlend Loe (Volvo Lastvagnar, 2005) vind ik nog beter dan “Doppler”.  “Erlend Loe : zijn unieke stijl - vol humor, ironie en melancholie  - maakt hem tot één van de meest gelezen schrijvers van Noorwegen”.
Enkele fragmenten :
“Soms bestaat er een heel aardig verband tussen bepaalde dingen. Soms ook bestaat er een minder aardig verband tussen dingen of is er helemaal geen sprake van een verband.”
“Piepjonge en stokoude mensen trekken zich vrijwel nooit ergens iets van aan.”
“Weet je hoe je een mes moet hanteren? vraagt Von Borring.
Ja, zegt Doppler.
Is het slim om naar jezelf toe te snijden ?
Meestal niet.
Weet je hoe je een mes aan een ander moet overhandigen ?
Je houdt het mes bij het lemmet vast en steekt die andere persoon het heft toe.
Is het slim om hard te lopen met een mes in je hand ?
Nee.
Als er een paar mensen in een bootje zitten, hoeveel kunnen er dan tegelijk opstaan ?
Eén.
Hoe zien de sporen van een haas eruit ?
Twee pootafdrukken een beetje schuin onder elkaar en daaronder twee naast elkaar.
Wat voor kleren had ik gisteren aan ?
Doppler kijkt naar Von Borring. Hetzelfde als vandaag, zegt hij.
Hoe ziet een pimpelmees eruit ?
Dat weet ik niet precies.
Een pestvogel ?
Weet ik niet.
Een kokmeeuw ?
Dat weet ik helaas niet helemaal precies.
Hier ben ik niet blij mee, zegt Von Borring. Moet ik dit zien als een algemene trend ? Weet je überhaupt iets over vogels ? Ik weet vrij weinig over vogels, zegt Doppler. Dat kan zo niet, zegt Von Borring. In je vorige leven kon je daar misschien nog mee wegkomen, maar als padvinder dien je je te verdiepen in hoe onze vogels eruitzien, wat ze doen en waar ze thuishoren. In dit deel van de wereld vliegen ongeveer zevenhonderd soorten rond die je weer kunt onderverdelen in diverse subspecies en ik vind dat je jezelf geen tel rust mag gunnen tot je een stuk of driehonderd soorten en de bijbehorende ondersoorten kunt herkennen. Daar mag je meteen mee beginnen. Ik stel voor dat je naar mijn bibliotheek gaat om bijvoorbeeld Vogels in Europa van Lars Jonsson op te halen. Dan ga je maar een paar dagen op een ligstoel in de tuin zitten lezen en vogels bestuderen. Dan spreek ik je later wel weer. Altijd paraat ?
O ja hoor, zegt Doppler.”

Book : I read “Volvo trucks” by Erlend Loe, highly recommended.

Kleurige weefselconstructies van Edith Meusnier tussen bomen : mooi, vooral als de zon ermee gaat spelen. Wat is de bedoeling ? Gewoon, het plezier van kleuren en vormen, denk ik. Kleurtherapie staat er op haar website. Parade, gemaakt van bamboe en bolduc, zijnde -ik zoek op- lint zonder inslag van aaneengelijmde evenwijdig lopende draden of textielvezels, iets synthetisch dus, ziet er ook plastiekerig uit, alsook betonijzers en metalen buizen. Mooi en prettig om naar te kijken, niet de metalen buizen, maar de kleuren en ook de parade van feestelijke mensen eromheen en het kleine ventje.  Dat heeft er nog het meeste plezier in, weghollen tussen kleuren en dan staan wachten tot ze hem komen zoeken. Spijtig van die plastiek. Die hoort niet thuis in de natuur. Spijtig ook dat de foto fout gelopen is (te trage sluitertijd enzoverder), maar dat is een andere historie.

Colorful tissue constructions between trees : it’s a work of art of Edith Meusnier. “Parade” is the name and it’s for the pleasure of colors and shapes.  Nice with the festive people around it and the little fellow has most fun, running away between colors and then waiting for someone to come and find him. The plastic material is a bit a pity and that the photo went wrong (shutterspeed too slow and so on) is also a pity, but that’s another story.

“Les Croix de St-André” van Charlotte Marchal op de buitenexpo “Kleur(en) in de derde macht” in de tuin van het Kasteel van Jehay te Amay : de kruisjessteek in open lucht, zo noem ik het en het zegt mij (nog) niets -wie is trouwens Sint André nu weer- maar het is een leuke uitkijkpost voor een Vliegenvanger.  Je zou natuurlijk met die x-en de bomen kunnen vermenigvuldigen. Komt er dan een bos ?  Of als je met die kruisjessteek nu eens een bos zou kunnen borduren in het echt ? Saint André blijkt echter Sint Andreas te zijn, natuurlijk, en dat was een apostel. Die brave mens zou de marteldood zijn gestorven aan een diagonaal kruis, het Sint-Andreaskruis.  En daar staat dus een hele rij van die kruisen, dit is niet meer gezellig.

“The crosses of St-André” of Charlotte Marchal on the outdoor exhibition in the garden of the Castle of Jehay in Amay : the cross-stitch in the open air, that’s how I call it and it doesn’t appeal to me (yet). Who is St.André anyway ? But it is a great observation post for a Flycatcher.  Maybe one could multiply the trees with those x-signs. Would that make a forest ? Or suppose you could embroider a forest with the cross-stitch and it would become a real one ? St-André however proves to be Saint Andrew, of course, and that was an apostle. The good man died a martyr’s dead at a diagonal cross, the Saint Andrew’s cross. So here we have a whole row of those crosses, this is not cozy anymore.

En dan, monochroom-moe zijnde, kom ik een bijna echt monochroom tegen in de kathedraal van Liège.  ’t Was een afsluiting van restauratiewerken en er zat weliswaar nog een deur in en ’t was geen schilderij, maar met een ietsje photoshop dan toch een monochroom vlak. (De hele historie zie je als je klikt op de tag : monochroom.)

And then, while being monochrome-tired, I met an almost real monochrome in the cathedral of Liège.  It was a partition of restoration works and it had a door and it wasn’t a painting, yet with a little photoshop help it was a monochrome plane. (You can see the whole history by clicking the tag : monochroom.)

With layers blending I made this Christmas collage.  Perhaps some explanation : three young women stand before a door, some people are standing inside, maybe it’s a bank.  One woman outside (in light colors) and one woman inside (in red) are dressed very pretty and special, like late 17^th century French fashion.  Between the lights are some red Christmas balls for Ruby Tuesday.

Met overvloeiende lagen maakte ik deze kerstcollage.  Misschien wat uitleg : drie jonge vrouwen staan voor een deur, enkele mensen staan binnen, misschien is het een bank.  Eén vrouw buiten (in lichte kleuren) en één vrouw binnen (in rood) zijn heel bijzonder gekleed, zoals de laat 17^de eeuwse Franse mode.

In één van de thematuinen van het Provinciaal domein van Chevetogne drijft de ark van Noah.  Alle dieren zijn gemaakt uit hout en lijken heel echt.

In one of the theme gardens of Chevetogne floats the arch of Noah.  All animals are made of wood and look very real.

De beeldjes heb ik even geleend van het kasteel van Annevoie.

I have borrowed the little statues from the castle of Annevoie for a while.

De tuinen van Annevoie, de enige watertuinen in België, zijn een echte aanrader.  Achter iedere hoek ontdek je een ander adembenemend tuindeel.  Al gauw staat je geheugenkaartje vol met postkaartzichten.  Ideaal dus voor een postkaartje voor Scenic Sunday, een meme site rond mooie zichten (en dat kan dus werkelijk vanalles zijn).  Als het aanslaat wordt het daar iedere week een wereldwijde virtuele postkaartjeszondag.  Doe je ook mee ?

The gardens of Annevoie, the only water gardens in Belgium, are a real must.  Behind every corner you discover another breathtaking part of the garden.  Very soon your memory card is filled with postcard views.  Perfect for a postcard for Scenic Sunday, a meme site of  beautiful scenery (and that can be really everything).  If it catches on, it’s gonna be a worldwide virtual postcard Sunday on that site, every Sunday.  Do you join ?

De griep heeft me in haar greep of een verkoudheid met een mokerslageffect, daarom denk ik dat het griep is.  Met enige vertraging zijn hier de ruïnes van de Abdij van Villers : 850 jaar geschiedenis liggen er aan je voeten, 30 hectaren groot, zeer indrukwekkend.  Ik pikte niet veel op van de geschiedenis omdat ik moest kiezen tussen een paraplu en een camera of een audiogids, en ik koos mijn camera, ook al was er geen zonlicht dat inviel door de kaders van de ramen van de kerk en door de verdwenen daken van de vele gebouwen en dat het werkelijk magnifiek zou hebben gemaakt.

The flu got me in her grip or a cold with a sledgehammer blow effect, so I think that’s a flu.  With some delay here are the ruins of the Abbey of Villers : 850 years of history at your feet, 30 hectares big, most impressive.  I didn’t pick up much of the history because I had to choose between an umbrella and a camera or an audioguide, and I chose my camera although I missed the sunlight falling through the frames of the church windows and through the missing roofs of the many buildings, to make it really magnificent.

Als het hard regent (of als het regent in je hart), is het prettig om een schuilplaats te vinden.  Ik vlucht in de Taverne du Moulin en ik glijd honderden jaren terug in de tijd (daar vertel ik je later meer over).  Als ik naar buiten kijk, zie ik een duif die ook beschutting vond.  (Tussen haakjes : het regent momenteel niet in mijn hart, maar ik vond de beeldspraak leuk.

When it is raining hard (or when it is raining in your heart), it is nice to find shelter.  I flee into the Taverne du Moulin (The Mill Inn) and I glide several hundreds of years back in time (I’ll tell you about it later).  When I look outside I see a dove who is taking shelter too.  (Btw : it is not raining in my heart right now, but I liked the metaphor.)

 

Het is eenvoudiger een labyrint te vinden dan een uitweg.

It is easier to find a labyrinth than a way out.

Comenius

Inspired by AG (layers blending) and Roberta (blended composite) (laagstijl > opties voor overvloeien)